Co mówi Pismo Święte na temat przykazań Bożych?:
„Lecz łatwiej niebo i ziemia przeminą, niż żeby jedna kreska miała odpaść z Prawa” Łuk 16:17
„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.” Mat. 5:17-18
„Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości.” Jan 15:10
„Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.” Jan 14:15
„I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa.” Apokalipsa 12:17
„Tu się okazuje wytrwałość świętych, tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa.” Apokalipsa 14:12
„Choćby ktoś przestrzegał całego Prawa, a przestąpiłby jedno tylko przykazanie, ponosi winę za wszystkie.” Jakub 2:10
Zachowywanie Zakonu o własnych siłach jest rzeczą niemożliwą:
„Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli…” Rzym 5:12
„Jak jest napisane: Nie ma sprawiedliwego, nawet ani jednego, nie ma rozumnego, nie ma, kto by szukał Boga.
Wszyscy zboczyli z drogi, zarazem się zepsuli, nie ma takiego, co dobrze czyni, zgoła ani jednego.
Grobem otwartym jest ich gardło, językiem swoim knują zdradę, jad żmijowy pod ich wargami, ich usta pełne są przekleństwa i goryczy; ich nogi szybkie do rozlewu krwi, zagłada i nędza są na ich drogach, droga pokoju jest im nie znana, bojaźni Bożej nie ma przed ich oczami.
A wiemy, że wszystko, co mówi Prawo, mówi do tych, którzy podlegają Prawu. I stąd każde usta muszą zamilknąć i cały świat musi się uznać winnym wobec Boga, jako że z uczynków Prawa żaden człowiek nie może dostąpić usprawiedliwienia w Jego oczach. Przez Prawo bowiem jest tylko większa znajomość grzechu.
Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków.
Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej.” Rzym 3:10-23
„Lecz koniec przykazania jest miłość z czystego serca i z sumienia dobrego, i z wiary nieobłudnej.” 1 Tym. 1:5 (BG)
„Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością. Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj, i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego.
Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa.” Rzym 13:8-10 (BT)
Aby uzyskać Bożą miłość w swoim sercu, należy wyznać Bogu swoje grzechy, by otrzymać jako dar Jego miłość – nowe serce:
„I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich poswali.” Ezechiel 36:26-27 (BT)
„Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela w owych dniach, mówi Pan. Dam prawo moje w ich myśli, a na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą Mi ludem.” Hebrajczyków 8:10 (BT)
Dzieje się to na zasadzie wiary, o którą również w modlitwie do Boga Ojca należy prosić. Uzyskana przez nowonarodzenie z Ducha Świętego miłość jest wypełnieniem Zakonu:
„Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże, taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga.” 1 Jana 3:9 (BT)
„Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.” 2 Kor 5:17 (BT)
Dzień Pański, a niedziela.
– „I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, które Bóg dokonał w stworzeniu.”(IMojż.2.2)
– „Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia szabatu, aby załatwiać swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz sabat nazywał rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.”(Izaj.58.13-14)
– „Módlcie się tylko, aby ucieczka wasza nie wypadła zimą, albo w szabat.”(Mat.24.20) – Dotyczyło zburzenia Jerozolimy w 70r. po Chr. oraz dotyczy czasu końca.
– „A gdy opuszczali synagogę, prosili ich, aby w następny szabat opowiedzieli im znowu o tych sprawach.”(Dz.Ap. 13.42) – Była świetna okazja, aby apostołowie uczynili to już następnego dnia.
– „A w każdy szabat rozprawiał w synagodze i starał się przekonać Żydów, jak i Greków.” (Dz.Ap. 18.4)
– „Bo jak nowe niebo i nowa ziemia, które Ja stworzę, ostanie się przede mną – mówi Pan – tak ostoi się wasze potomstwo i wasze imię. I będzie tak, że w każdy nów i w każdy szabat przychodzić będzie każdy człowiek, aby mi oddać pokłon – mówi Pan.”(Izaj 66.22, 23)
Zmianę Zakonu, a w nim dnia Pańskiego przepowiedział prorok Daniel: – „I będzie mówił zuchwałe słowa przeciwko Najwyższemu, będzie męczył świętych Najwyższego, będzie zamyślał odmienić czasy i Zakon;…” (Dan.7.25)
Zachodzi pytanie, kto dokonał tej zmiany? W tej kwestii Kościół Katolicki uważa się za jedyny autorytet.
Kilka przykładów: katechizm katolicki kard. Piotra Gasparriego: „Pytanie 205 – Dlaczego w Nowym Testamencie nie święci się soboty’? Odpowiedź – W Nowym Testamencie nie święci się soboty, ponieważ Kościół zastąpił ją, jako świętem, niedzielą…” (Katechizm Katolicki z polecenia Jego Eminencji X Dr. Augusta Hlonda, Prymasa Polski, str.78.)
Wypowiedź słynnego teologa, S. Keenana: „Pytanie: Czym można udowodnić, że Kościół posiada władzę ustanawiania świąt? Odpowiedź: Gdyby nie miał tej władzy, nie mógłby ustanowić niedzieli, pierwszego dnia tygodnia, na miejscu święcenia soboty, siódmego dnia tygodnia, a więc dokonać zmiany nie posiadającej uzasadnienia w Piśmie Ś w.” (A Doctrinal Catehism, s. 174)
Natomiast Katechizm ułożony z polecenia Soboru Trydenckiego oświadcza wprost: „Spodobało się Kościołowi Bożemu święcenie dnia sobotniego przenieść na niedzielę.” (Catech. ex decr. Gon. Trid. ad parochos, P. 3 c. 4 u. 18.)
Wprowadzanie nowego święta, pierwszego dnia tygodnia (niedzieli), a wypieranie dnia Pańskiego, trwało od drugiego do piętnastego wieku. Znaczące daty: 321 rok – dekret Cesarza Konstanty na Wielkiego wprowadzający dodatkowe nowe święto, pierwszy dzień tygodnia ku czci boga słońca. Rok 363 – dekrety Synodu Laodecyjskiego, zabraniające po raz pierwszy w historii chrześcijanom odpoczywania w sabat. 1441 rok – formalnie wydany zakaz obchodzenia sabatu przez Sobór Florencki.
Pośrednik między Bogiem, a człowiekiem.
– „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus” (lTym.2.5)
– „I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.” (Dz.Ap.4.12) – mowa o Jezusie.
„Dzieci moje piszę wam to dlatego żebyście nie grzeszyli. Jeśli by nawet kto zgrzeszył mamy Rzecznika wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego.” (lJan.2.1), czytaj: Kol. 3,17
Pan Jezus o sobie: „Ja jestem drogą i prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.” (Jan. 14.6)
Maria – matka Jezusa: „I rzekła Maria: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.” (Luk. l .46-47)
Kult innych pośredników, a w tym Marii wywodzi się z religii pogańskiej. Już w St. Testamencie obchodzono kult królowej niebios – czyt. Księga Jeremiasza 44 rozdz. Kult ten przeszedł na kult Diany, a potem na kult Marii.
Powtórne przyjście Jezusa
„Albowiem jak błyskawica zabłyśnie na wschodzie, a świeci aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego.” (Mat. 24,27; Luk. 17,24).
„Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi, potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana…” (l Tes. 4, 16-17), oraz teksty: l Kor. 15,51-53; 2Piotra 3, 3-4; 2 Tes. 2, 1-4.
Ponownemu przyjściu Pana towarzyszy: zmartwychwstanie sprawiedliwych, przemienienie żywych sprawiedliwych i porwanie zbawionych naprzeciw Pana (Jezus nie dotknie swoimi stopami ziemi).
Chwalebne przyjście Pana Jezusa po swój wierny lud będzie widoczne jednocześnie na całej ziemi.
Pan Jezus przestrzega wierzących, że Jego ponowne przyjście na ziemię wcześniej zostanie podrobione – Mat. 24, 23-24: Łuk. 17, 22-24.
Apokryfy.
Nazewnictwo: Pismo Święte, Biblia, Stary i Nowy Testament, Słowo Boże. Do napisania Biblii, Bóg użył ludzi obdarzając ich natchnieniem pod wpływem Ducha Świętego. Współczesna Biblia dzieli się na Stary i Nowy Testament. W czasach Jezusa i apostołów istniał tylko Stary Testament, który dzielił się na trzy części: Zakon, Proroków, Pisma (Psalmy). Taki podział posiadał tylko kanon hebrajski, obejmujący 39 ksiąg. Jest to zbiór ksiąg świętych, które rozpoczynają się od Księgi Rodzaj u( l Mojż.), a kończą Księgą Kronik.
Taką Biblią posługiwał się Jezus: – „… co napisane o Mnie w Zakonie Mojżesza i u Proroków, i w Psalmach.” (Łuk.24.44), oraz: „… – od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza,…” (Mat.23.35) O śmierci Abla pisze w lMojż.4, 8; a Zachariasza w 2Kron.24.20-21.
Apokryfami nazywane są księgi dodatkowe nienatchnione, niedopuszczone do czytania liturgicznego, które cechują się podobieństwem do ksiąg natchnionych, lecz błędną nauką, sprzeczną z księgami natchnionymi, oraz tajemniczym pochodzeniem. Są to w szczególności księgi: Tobiasza, Judyty, Mądrości, dodatkowa Estery, Eklezjastyka (Mądrość Sarycha), Barucha, dwie Machabejskie i dodatek do Księgi Daniela. Tak Jezus, jak i apostołowie nigdy się na te księgi nie powoływali. Sobór Laodycejski (363r. po Chr.) zakazał czytania ksiąg apokryficznych, (Por. M.E. Waksh, The Apocrypha, Nashville, Tennessee, 1968, s. 14. Synod Laodycejski postanowił, że w Kościele „nie mogą być czytane księgi akanoniczne, lecz tylko kanoniczne Starego i Nowego Testamentu”, por. M.Starowieyski, dz.cyt.s.31).
Późniejsze synody uwzględniły te księgi i dlatego Biblia rzymskokatolicka liczy 46 ksiąg Starego Testamentu. W ten sposób została zabezpieczona droga do podpierania fałszywych nauk przy pomocy Biblii.